Πάντα, σε κάθε στάδιο της ζωής μας, ελπίζουμε κάτι να γίνει.
Και αν δεν συμβεί αυτό, απογοητευόμαστε.
Ο Ουίλιαμ Σαίξπηρ είπε: “Οι προσδοκίες είναι η ρίζα κάθε πόνου της καρδιάς”.
Πόσο αλήθεια!
Έχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί λέμε: “Αυτός ο άνθρωπος με απογοήτευσε”;
Το θέμα λοιπόν, δεν είναι τόσο το γιατί συμβαίνει κάτι, αλλά τι περιμέναμε ότι θα συμβεί. Απογοητευόμαστε από κάποιον, όταν έχουμε στο μυαλό μας πως θα θέλαμε να μας φερθεί αλλά η πραγματικότητα διαφέρει από τις προσδοκίες μας.
Αυτό είναι το πρόβλημα με εμάς τους ανθρώπους εν τέλει. Έχουμε τις λάθος προσδοκίες. Αυτό σημαίνει είτε ότι περιμένουμε λάθος πράγματα, είτε ότι περιμένουμε τα σωστά, αλλά από λάθος ανθρώπους.
Μια φίλη τις προάλλες χώρισε μετά από ένα μακροχρόνιο δεσμό και άρχισε να μου λέει πράγματα για την σχέση της.
Αυτό που μου έκανε εντύπωση, ήταν που για κάποιο άγνωστο λόγο, επικεντρώθηκε στην αρχή της γνωριμίας με ένα ιδιαίτερο συναίσθημα, ενώ η υπόλοιπη κουβέντα για την πορεία τις σχέσης περιορίστηκε σε απλές αναφορές και σε λίγο ψυχρό κλίμα.
Στην αρχή είπε είναι εκείνο το πρώτο βλέμμα… δύο λέξεις, ένα χάδι και πριν καλά καλά το καταλάβεις "την έχεις δαγκώσει τη λαμαρίνα".
Αν είσαι αρκετά τυχερός, θα είναι αμοιβαίο.
Αν όχι, θα πρέπει να θάψεις μέσα σου ότι νιώθεις.
Να το ξεπεράσεις και να πας παρακάτω.
Εγώ για τα όσα ανάφερα ήμουν τυχερή. Τουλάχιστον έτσι νόμιζα ανάφερε.
Συνέχισε λέγοντας πως όταν δύο άνθρωποι γνωρίζονται κι ερωτεύονται ο χρόνος περνάει και για αυτούς. Στην αρχή όλα είναι καλά. Αυτή η αναμονή να δεις το ταίρι σου, θυμίζει παραμύθι με τον ιππότη και την πριγκίπισσα. Δεν είναι όμως λίγες οι περιπτώσεις που στην συνέχεια τα πράγματα αλλάζουν, και ίσως όχι όπως τα θέλουμε.
Αρχίζουν να ανακαλύπτουν ο ένας τα ελαττώματα του άλλου.
Ο ένας από τους δύο βλέπει στον άλλον συμπεριφορές που δεν του αρέσουν, τον ενοχλούν ακόμα και τον στενοχωρούν μερικές φορές.
Το συζητάει με τον/την σύντροφο του/της που υπόσχεται ότι θα αλλάξει ή έστω ότι θα προσπαθήσει. Κι όλα μια χαρά. Αλλά όχι για πολύ.
Το πρόβλημα ξαναέρχεται στην επιφάνεια. Ίδιο κι απαράλλακτο με πριν.
Και τότε τι κάνεις; Πώς αντιδράς; Το συζήτησες και αποτέλεσμα δεν είδες. Στενοχωριέσαι. Το σκέφτεσαι. Αλλά τι να πεις; Προσπαθείς να το αγνοήσεις.
Να παραστήσεις ότι όλα είναι καλά. Το αιώνιο θέατρο της ζωής μας.
Γιατί να πρέπει να δείχνουμε ότι όλα είναι εντάξει; Ε μερικές φορές λοιπόν, δεν είναι.
Κι έχουμε την ανάγκη να ξεσπάσουμε. Να φωνάξουμε. Να τα σπάσουμε όλα.
Αλλά δεν το κάνουμε. Τα κρατάμε μέσα μας. Βράζουμε στο ζουμί μας. Βράζουμε μέσα στο καζάνι της δικής μας προσωπικής κόλασης.
Είναι φορές που θέλουμε να μιλήσουμε.
Αλλά σε ποιόν; Να πούμε τι; Νιώθουμε ότι κανείς δεν θα μας καταλάβει.
Συνέχισε αναφέροντας προβλήματα που είχε η σχέση της και αφού τελείωσε της εξέφρασα τις δίκες μου σκέψεις, μέσα από τις προσωπικές μου εμπειρίες τις οποίες θα μοιραστώ μαζί σας.
Ο έρωτας είναι ευλογία και κατάρα μαζί. Δεν επιλέγεις ποιόν ερωτεύεσαι.
Ο φτερωτός θεός ρίχνει τα βέλη του στις καρδιές των ανθρώπων χωρίς να τους ρωτήσει. Και μετά... καλά ξεμπερδέματα.
Υπάρχει άραγε αυτό που ονομάζουμε "το άλλο μας μισό";
Κι αν υπάρχει τελικά, είναι ένα και μοναδικό;
Αυτά είναι μερικά βασικά ερωτήματα που θα πρέπει να αναρωτηθούμε, όχι μόνο για μας, αλλά ακόμα και για κάποιους άλλους που ίσως φανεί χρησιμότερο...
Στο συμπόσιο του Πλάτωνα αναφέρεται ο όρος ανδρόγυνο.
Το ανδρόγυνο μας λέει, ήταν ένα γένος ανθρώπων.
Ήταν άνδρας και γυναίκα μαζί, ένας άνθρωπος με τέσσερα χέρια, τέσσερα πόδια και ένα κεφάλι με δύο πρόσωπα.
Το ανθρώπινο αυτό γένος είχε τρομερή σωματική δύναμη και αντοχή και ακόμα και οι ολύμπιοι θεοί τους φοβόταν.
Γι' αυτό, ο Δίας αποφάσισε να τους χωρίσει στα δύο, σε άνδρα και γυναίκα.
Από τότε, ο κάθε άνθρωπος ψάχνει να βρει το άλλο του μισό.
Αυτό τουλάχιστον λέει εκείνη η ιστορία, η ο μύθος.
Όλοι μας ανεξαιρέτως, έχουμε περάσει, ή θα περάσουμε κάποια στιγμή στη ζωή μας, μία ή και περισσότερες δοκιμασίες.
Δοκιμασία σημαίνει ένα τεστ, μια εξέταση, την οποία πρέπει να περάσεις.
Αυτή η δοκιμασία μπορεί να είναι κυριολεκτική, δηλαδή κάποια γραπτή ή προφορική εξέταση στην οποία παίρνεις κάποιο βαθμό ή κάποιο πιστοποιητικό, μια επίσημη διαδικασία συνήθως, όπως για παράδειγμα οι εξετάσεις για δίπλωμα οδήγησης, για κάποιο πτυχίο ξένων γλωσσών, για πιστοποίηση στους υπολογιστές κτλ.
Παρ'όλα αυτά δοκιμασία μπορεί να είναι και μια κατάσταση, μια περίοδος της ζωής μας ή ένα περιστατικό.
Δοκιμασία είναι ένας αισιόδοξος τρόπος να περιγράψεις μια δυσκολία που περνάς, κάτι δυσάρεστο που θα προτιμούσες να αποφύγεις αλλά αυτό δε γίνεται..
Έχουμε σκεφτεί ποτέ αν όλο αυτό που συμβαίνει σε αρκετούς ανθρώπους,
είναι μια δοκιμασία με κυριολεκτική και μεταφορική έννοια;
Με τη κυριολεκτική έννοια γιατί είναι ίσως είναι μια άτυπη διαδικασία εξέτασης κατά την οποία οι πρωταγωνιστές κρίνονται αν είναι κατάλληλοι ή όχι ανάλογα με την αντίληψη τους για να επιβεβαιώσουν αν το αποτέλεσμα δικαίωσε την επιλογής τους.
Με την μεταφορική έννοια γιατί είναι μια ψυχολογική δοκιμασία.
Δοκιμάζει τα νεύρα, την υπομονή, την επιμονή, την αντοχή τους, όχι μόνο για ένα συγκεκριμένο χρονικό ορίζοντα της σχέσης, αλλά καθ'όλη τη διάρκεια της.
Είναι μια ψυχοφθόρα και αγχωτική διαδικασία για τους περισσότερους πρωταγωνιστές.
Έχετε σκεφτεί επίσης ποτέ, πόσα πράγματα αφήνουμε για την τελευταία στιγμή; Πόσα είναι αυτά που αναβάλλουμε για αργότερα; Προσπαθούμε να πείσουμε ακόμη και τον εαυτό μας ίσως, ότι κάποια στιγμή στο μέλλον, θα τα κάνουμε. Το μέλλον όμως, μπορεί να είναι η επόμενη ώρα, η επόμενη μέρα, ο επόμενος χρόνος ή και η επόμενη δεκαετία! Ωστόσο, το θέμα που προκύπτει είναι το εξής: δεν ξέρουμε στην πραγματικότητα, πόσο χρόνο έχουμε για να αρχίσουμε κάτι ή για να ολοκληρώσουμε κάτι που έχουμε αφήσει στη μέση.
Ας πάρουμε, λοιπόν ένα υποθετικό σενάριο, ακραίο μεν, χρήσιμο δε.
Ας υποθέσουμε ότι ο κόσμος επρόκειτο να καταστραφεί αύριο! Ποιό θα ήταν το πρώτο πράγμα που θα κάνατε; Με ποιούς θα θέλατε να περάσετε τον πολύτιμο πλέον χρόνο που απέμεινε; Τι θα σκεφτόσασταν ότι δεν προλάβατε να κάνετε; Για τι θα μετανιώνατε που δεν κάνατε μέχρι τώρα;
Ξέρω, θα μου πείτε, είναι ακραίο παράδειγμα. Παρ`όλα αυτά, αν σκεφτούμε αυτά τα ερωτήματα, θα καταλάβουμε τι πραγματικά θέλουμε να κάνουμε στη ζωή μας, ποιοί άνθρωποι είναι σημαντικοί για μας και δεν θα αναβάλλαμε ποτέ ξανά κάτι το οποίο μπορούμε να κάνουμε άμεσα.
<<Ποτέ μην αναβάλλεις για αύριο, αυτό που μπορείς να κάνεις σήμερα>>, λέει μια γνωστή φράση.
Μερικές φορές, ζούμε σαν να πρόκειται να ζήσουμε για πάντα. Δεν κάνουμε αυτά που θέλουμε. Δεν λέμε αυτά που νιώθουμε είτε γιατί φοβόμαστε, είτε γιατί νομίζουμε ότι είναι πολύ νωρίς, είτε γιατί νομίζουμε ότι θα έχουμε την ευκαιρία να το κάνουμε στο μέλλον. Έτσι, σκεφτόμαστε… σκεφτόμαστε και τελικά, δεν κάνουμε τίποτα! Δεν κυνηγάμε τα όνειρα μας. Δεν προσπαθούμε για την προσωπική μας ευτυχία. Επαναπαυόμαστε σε μια κατάσταση, πείθοντας τον εαυτό μας ότι είναι κάτι το προσωρινό.
Όμως «ουδέν μονιμότερον του προσωρινού», όπως έλεγαν και αρχαίοι Έλληνες.
Αν μελετήσουμε με προσοχή όσα αναφέρθηκαν, ίσως φτάσουμε στο σημείο να δούμε τελικά τι έφταιξε σε κάθε αποτυχημένη μας σχέση.
Έστω λοιπόν ότι υπάρχει αυτό που λέμε, το άλλο μας μισό. Το επόμενο ερώτημα που προκύπτει είναι: Είναι ένα και μοναδικό για τον καθένα μας;
Κάποιος αθεράπευτα ρομαντικός, θα απαντούσε ναι.
Μόνο με ένα άτομο σε όλο τον κόσμο ταιριάζουμε απόλυτα.
Ένας ρεαλιστής θα απαντούσε όχι.
Δεν γίνεται να υπάρχουν τόσα δισεκατομμύρια άνθρωποι πάνω στη γη κι εμείς να ταιριάζουμε μόνο με έναν. Είναι αδύνατο. Θα ήταν σαν να ψάχνουμε βελόνα στα άχυρα.
Κι όμως αυτό κάνουμε. Γιατί στον έρωτα δεν υπάρχει λογική.
Και τι γίνεται αν πιστεύαμε ότι βρήκαμε το άλλο μας μισό αλλά τελικά κάτι συνέβη και δεν είμαστε πια μαζί με αυτόν τον άνθρωπο; Δε θα βρούμε ποτέ κάποιον άλλον με τον οποίο να νιώθουμε έτσι; Σε αυτήν την ερώτηση έχω να απαντήσω ότι δεν ήταν το άλλο μας μισό. Αν ήταν, θα πάλευε για να είναι δίπλα μας παρά τα όποια εμπόδια θα συναντούσε στο δρόμο του.
Το κακό με μας τους ανθρώπους είναι ότι πολλές φορές, ερωτευόμαστε την ιδέα που έχουμε δημιουργήσει στο μυαλό μας για ένα άτομο κι όχι το ίδιο το άτομο. Στην ουσία, δηλαδή ζούμε μέσα σε μια ψευδαίσθηση, ωραία μεν ,αλλά δεν παύει να είναι ψευδαίσθηση. Εξιδανικεύουμε έναν άνθρωπο και νομίζουμε ότι είναι τέλειος. Όμως κανείς δεν είναι τέλειος. Γι' αυτό και καμιά σχέση δεν είναι τέλεια. Απλώς μαθαίνουμε να ζούμε με αυτές τις ατέλειες. Εξαρτάται από το τι είμαστε διατεθειμένοι να ανεχτούμε, να δικαιολογήσουμε. Συμπέρασμα. γνωρίστε ανθρώπους, ερωτευτείτε αλλά ερωτευτείτε τον άνθρωπο και όχι την ιδέα που έχετε για αυτόν. Για όλους υπάρχει εκεί έξω το άλλο μας μισό, αρκεί να το αναζητήσουμε.
