Αναζήτηση στο βάθος της συνειδήσεως

Με αφορμή τις εξελίξεις που λαμβάνουν χώρα στον δυτικό κόσμο που ζούμε, είναι πλέων αδιαμφισβήτητο ότι ο ανθρωπινός αποπροσανατολισμός στο ταξίδι του βάθους της συνειδήσεως από το ίδιο μας το είδος, παραμένει μετά από χιλιάδες χρόνια καταγεγραμμένης ιστορίας, ο ίδιος διπολικός χαρακτήρας, αντιμαχόμενος την εξέλιξη του νου.

Η λέξη «ελευθερία» χρήζει διαφορετικής σημασίας για τον έξω κόσμο, ίσως η αντίληψη που έχει περάσει το σύστημα ότι δεν είσαι υποταγμένος σε άλλη αναγνωρισμένη δύναμη. Η σύγχρονη κοινωνία χρειάζεται αν όχι άμεσα, απαραίτητα, ένα νέο τρόπο αντίληψης που να μπορεί να δημιουργήσει στους συνανθρώπους μας ένα τοίχος προστασίας ενάντια σε όλους εκείνους που χτίζουν επιστημονικές καριέρες και θεμελιώνουν φιλοσοφικές σχολές ή πολιτικά μαντριά, πατώντας πάνω στη μετριότητα και τη μικρότητα των πιο χυδαίων ενστίκτων και τους ευτελείς πόθους οδεύοντας ολόκληρες κοινωνίες σε μια ακραία μορφή πνευματικής καθόδου.

«Που οδεύουμε, εμείς που ψάχνουμε την αναζήτηση του καλύτερου εαυτού μας;»


Από τα πανάρχαια χρόνια, ο άνθρωπος, προσπάθησε να γνωρίσει τον εαυτό του, να γνωρίσει το μυστήριο της ύπαρξης και να δώσει απαντήσεις σε ερωτήματα που τον βασάνιζαν «ποιος είμαι, από πού έρχομαι και πού πηγαίνω;»
Μεγάλοι πολιτισμοί όπως η Αίγυπτος, Κίνα, Ινδία, Ελλάδα, Ρώμη, Νότια Αμερική, έδωσαν απαντήσεις στο ερώτημα, απαντήσεις βασισμένες σε βαθιές φιλοσοφικές, επιστημονικές και θρησκευτικές γνώσεις. Τα χρόνια κύλησαν, έφυγαν οι αρχαίοι πολιτισμοί και ήρθε το σήμερα, εμείς οι άνθρωποι του 21ου αιώνα. Θεωρούμε ότι γνωρίζουμε πολλά για τον άνθρωπο, αλλά πάντα θα κουβαλάμε μέσα στην ψυχή μας το αναπάντητο ερώτημα «Ποιος είμαι, από πού έρχομαι και που οδεύω;» το οποίο θα κεντρίζει κάθε οδοιπόρο της γνώσης. Η προσπάθεια τού ανθρώπου να βρει απαντήσεις σε αυτό το ερώτημα ονομάζεται Φιλοσοφική ή Πνευματική Αναζήτηση.

Οι αρχαίοι Έλληνες ανέκαθεν ήταν ανήσυχα πνεύματα, αδιαφορούσαν για τα επιφανειακά και αναζητούσαν πάντα τα βαθύτερα νοήματα. Ανέπτυξαν την φιλοσοφία στοχεύοντας στην ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης, της βαθυστόχαστης θεώρησης του σύμπαντος κόσμου μέσα από την ανύψωση του πνεύματος και την φυσική αποδοχή της ύλης, αγγίζοντας όμως, ερμηνείες δυσνόητες για τον απλό άνθρωπο που αδυνατούσε να αντιληφθεί την ουσία των όσων δίδασκαν οι φιλόσοφοι. Ο σκοπός των φιλοσόφων όμως δεν ήταν ποτέ η δημιουργία μία “ελίτ” τάξης ανθρώπων που μπορούσε να αντιληφθεί και να συλλάβει τις ανώτερες έννοιες των όσων δίδασκαν. Οι φιλόσοφοι αποσκοπούσαν στο να βοηθήσουν πνευματικά εξίσου τους πεπαιδευμένους όσο και τους απλούς χωρικούς. Έτσι λοιπόν προσάρμοσαν την διδασκαλία τους στα μέτρα της εποχής και άρχισαν να μιλούν μέσω διαφόρων μύθων και αλληγοριών με διδακτικό χαρακτήρα.

Πολλοί είναι αυτοί που υποστηρίζουν ότι ο τρόπος αυτός αποσκοπούσε στο να μην γίνουν αντιληπτά στον απλό λαό τα μυστικά που έκρυβε το ιερατείο και φανερώνονταν μόνο στους μυημένους. Δεν ισχύει όμως κάτι τέτοιο γιατί αυτοί οι διδακτικοί μύθοι ακριβώς αυτά τα μυστικά αποκαλύπτουν στους ανθρώπους και επ΄ ουδενί προσπαθούν να τα κρύψουν. Φυσικά ο βαθμός σύλληψης και εμβάθυνσης των νοημάτων που έδιδαν οι φιλόσοφοι διέφερε από άνθρωπο σε άνθρωπο ανάλογα με την παίδευση του καθενός. Ακόμη και στις μέρες μας, όσο απλά και να διατυπώσεις ένα φιλοσοφικό ζήτημα, δεν υπάρχει περίπτωση να το κατανοήσει πλήρως το σύνολο του ακροατηρίου. Όλοι θα κατανοήσουν ένα τμήμα, άλλοι μικρό άλλοι μεγάλο, ελάχιστοι το σύνολο του και κάποιοι άλλοι μόνο κάποια επιφανειακά νοήματα που θα τους δοθούν ακέραια. Μετατρέποντας την αλήθεια σε διδακτικό μύθο, οι φιλόσοφοι, προσπάθησαν να μεταδώσουν περισσότερη γνώση σε περισσότερους ανθρώπους. Άφησαν ελεύθερα τα μεγάλα μυστικά της ζωής, να γίνουν κατανοητά ακόμη και από τον απλό άνθρωπο της τότε εποχής, χωρίς να ζητήσουν κανένα αντάλλαγμα για τις ευεργεσίες τους.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα ενός μύθου συμβολικού και δυσνόητου την αρχαία εποχή, ήταν ο μύθος με τους 12 άθλους του Ηρακλή.

Μια εξέχουσα μορφή της ελληνικής μυθολογίας, που ξεχωρίζει ιδιαίτερα, όχι μόνο για την τιτάνια φυσική της δύναμη, αλλά και για το ήθος του χαρακτήρα της, ήταν ο Ηρακλής ο Θηβαίος. Η λέξη Ηρακλής, ετυμολογικά, σημαίνει το κλέος της Ήρας, δηλαδή η δόξα της Ήρας, ή δοξασμένη ψυχή. Ο Ζευς (Δίας), σύμφωνα είναι ο νους του κόσμου, ενώ η Ήρα είναι η ψυχή του. Από τον αναγραμματισμό του ονόματος "Ήρα" προκύπτει το αήρ και κατ' επέκταση η άυλη ουσία που αποτελεί τη δομή της ανθρώπινης ψυχής.

Ο σοφιστής Πρόδικος μάς αναφέρει ότι την περίοδο που ο Ηρακλής βρισκόταν στον Κιθαιρώνα, αφού είχε ολοκληρώσει την εκπαίδευσή του ως έφηβος, βρέθηκε μπροστά στο δίλημμα ποιο δρόμο πρέπει να ακολουθήσει τελικά στη ζωή του. Το δρόμο της κακίας, τον κοσμικό εκείνο δρόμο με τις ραδιουργίες, τα αξιώματα της εξουσίας, τον παράνομο πλούτο και τις αδικίες, ή το δρόμο της αρετής, ένα δύσκολο ανηφορικό δρόμο γεμάτο περιπέτειες και αγώνες που θα τον οδηγούσαν στην αθανασία;

Ο Ηρακλής επιλέγει το δρόμο της αρετής.
Σε νεαρή ηλικία, ο Ηρακλής ξεσηκώνει τους Θηβαίους και απελευθερώνει τη Θήβα από το βαρύ φόρο, 100 βόδια ετησίως για 20 χρόνια, που πλήρωναν στον Εργίνο βασιλιά του Ορχομενού, όπου τον νίκησε και τον σκότωσε στη συνέχεια. Έπαθλο αυτής της ανταμοιβής του η Μεγάρα, κόρη του βασιλιά της Θήβας Κρέοντα, που πήρε για γυναίκα του. Απ' αυτήν απέκτησε 3 παιδιά και ζούσαν ευτυχισμένοι. Στο έργο του Ευριπίδη "Ηρακλής μαινόμενος", ο Ηρακλής, τυφλωμένος από τη Λύσσα που έστειλε η Ήρα, διαπράττει με τη μανία της Λύσσας ένα ακούσιο έγκλημα αλλοφροσύνης κατά της οικογένειάς του στη διάρκεια της νύχτας, νομίζοντας για εχθρούς του τη γυναίκα και τα παιδιά του ως παιδιά του Ευρυσθέα. Όταν συνειδητοποιεί ότι έχει σκοτώσει τα αγαπημένα του πρόσωπα, ζητά χρησμό από το Μαντείο για εξιλέωση, προκειμένου να εξαγνίσει την ψυχή του. Και ο χρησμός του Μαντείου ήταν «ο δυνατότερος θα υπηρετήσει τον αδύνατο». Ο Ηρακλής λοιπόν έπρεπε να υπηρετήσει το βασιλιά του Άργους Ευρυσθέα και να εκτελέσει τις διαταγές του, ή κατά άλλη εκδοχή του Μαντείου «ο δυνατότερος (Ηρακλής) να υπηρετήσει τον αδύνατο» (λαό).

Λίγο ή πολύ, όλοι γνωρίζουμε την επική περιγραφή των 12 γνωστών άθλων του Ηρακλή από τη σχολική Ιστορία και τον κινηματογράφο, αλλά τι ξέρουμε πραγματικά γι' αυτούς; Πόσοι αλήθεια ασχολήθηκαν με το βαθύτερο νόημά τους και πόσοι τελικά προσπάθησαν να αποκρυπτογραφήσουν τους κρυμμένους κώδικες πίσω από τη λογοτεχνική τους δομή; Θα προσπαθήσω να προσεγγίσω επιγραμματικά, σαν απλός ερευνητής με το προσωπικό μου στίγμα, αυτό που κρύβεται ως βαθύτερη πνευματική αξία πίσω από κάθε άθλο με γνώμονα την ορθολογική σκέψη, σε συνδυασμό με την ιδεαλιστική αντίληψη από τη μελέτη των 12 άθλων.

Στη Νεμέα, ο Ηρακλής σκοτώνει το γιγαντόσωμο λιοντάρι που είχε γίνει ο φόβος και ο τρόμος της περιοχής, τρώγοντας πολλά ζώα και ανθρώπους και ντύνεται με τη λεοντή του. Σύμφωνα με τον Ησίοδο, το λιοντάρι αυτό ήταν γόνος της Έχιδνας και του Όρθρου. Το νεκρό του σώμα μεταφέρθηκε από τους Ολυμπίους στον ουρανό και σχημάτισε τον αστερισμό του Λέοντα.


Η θέληση της ψυχής.
Η εξόντωση του λιονταριού της Νεμέας συμβολίζει τη νίκη του γενναίου ανθρώπου (Ηρακλή) να νικήσει τα άγρια, ζωώδη ένστικτά του (λιοντάρι) με τη νοηματική του ισχύ (ρόπαλο), που είναι η ακλόνητη ψυχική θέληση.
Ο δεύτερος σημαντικός, αλλά και πολύ γνωστός άθλος του ήρωα, είναι η εξόντωση της Λερναίας Ύδρας, ενός τέρατος με εννέα κεφάλια. Ήταν το παιδί της Έχιδνας και του Τυφώνα, κατά τον Ησίοδο, που βρισκόταν στην περιοχή της Λέρνης και σκορπούσε το θάνατο και τη συμφορά στους κατοίκους της γύρω περιοχής. Η Λερναία Ύδρα συμβολίζει το τέρας που ζει μέσα μας, με τις πολυκέφαλες σαρκοβόρες επιθυμίες του εαυτού μας που ξεπροβάλλουν από τα ελαττώματα του «εγώ» (το σώμα της Ύδρας), που έχει ο καθένας μας, και πρέπει να τις αποκεφαλίσει και να τις κάψει με τη "φωτιά" του πνεύματος, σύμβολο καθαρτήριου εξαγνισμού.

Ο επόμενος άθλος του Ηρακλή ήταν να πιάσει το ιερό ελάφι της Άρτεμης και να το φέρει στον Ευρυσθέα ζωντανό. Τα χρυσά κέρατα του ελαφιού συμβολίζουν την ανώτερη γνώση. Το ελάφι γενικά, μπορεί να συμβολίζει τον ατίθασο χαρακτήρα του ανθρώπου, δηλ. τον εγωισμό του που τρέχει ανεξέλεγκτος παντού και στο τέλος πιάνεται από τον Ηρακλή (γενναία ψυχή) και τιθασεύεται. Έτσι, ο άνθρωπος απελευθερώνεται και αξιοποιεί τον εγωισμό του σε αξιοπρέπεια, κατακτώντας την πνευματική αγνότητα.

Ο τέταρτος άθλος του ήρωα είναι ο Ερυμάνθιος Κάπρος, ένα τεράστιο και επιθετικό αγριογούρουνο που έσπερνε τον τρόμο και κατάστρεφε τα σπαρτά των χωρικών στην περιοχή του Ερύμανθου της Αρκαδίας, ενώ με τους χαυλιόδοντές του ξέσκιζε όποιο ζώο έβρισκε μπροστά του. Ο Ερυμάνθιος Κάπρος είναι το σύμβολο των ψευδαισθήσεων του ατομικού συμφέροντος. Ο ακραίος ατομικισμός του ανθρώπου ενσαρκώνεται σε επιθετικό κάπρο, βλάπτοντας το φυσικό περιβάλλον, που είναι τα σπαρτά (φυτά) και τα ζώα και, φυσικά, η ανθρώπινη κοινωνία. Οι χαυλιόδοντες του κάπρου είναι τα παράνομα μέσα για την πραγμάτωση του επιδιωκόμενου στόχου. Η σύλληψη του αγριογούρουνου από τον Ηρακλή (ηρωική ψυχή) είναι το σταμάτημα του ακραίου ατομισμού μας και η τιθάσευση του επιφέρει την ανάπτυξη της συλλογικότητας και της ομαδικής συνεργασίας προς όφελος του κοινωνικού συμφέροντος.

Με τον επόμενο, πέμπτο άθλο του, ο Ηρακλής καθάρισε τους στάβλους του Αυγεία, ενός πλούσιου βασιλιά με τα 3.000 βόδια από την κοπριά 30 και πλέον χρόνων, που είχε γίνει ένας τεράστιος σωρός με απαίσια δυσοσμία. Η κόπρος του Αυγεία συμβολίζει τη διαφθορά μιας κοινωνικής ή πολιτικής κατάστασης που για χρόνια πολλά μαστίζει έναν τόπο που δυσοσμεί απαίσια. Είναι η αμαρτωλή περίοδος των Ιχθύων, μια χρονική περίοδος κοινωνικής σκλαβιάς, πνευματικού σκότους, ανθρώπινης εκμετάλλευσης και ισοπέδωσης των κοινωνικών και των ηθικών αξιών.

Τα δύο ποτάμια Αλφειός και Πηνειός που χρησιμοποίησε ο Ηρακλής με το νερό τους να καθαρίσει τους στάβλους, συμβολίζουν την καθαρτική ιδιότητα του νερού. Θα ξεπλύνουν τις πνευματικές και ψυχικές ακαθαρσίες αφυπνίζοντας τις ανθρώπινες συνειδήσεις. Ο Ηρακλής είναι η δύναμη που θα χρησιμοποιηθεί για να κυλήσει το καθαρτήριο ύδωρ του "Υδροχόου" και θα καθαρίσει την πολυετή κοπριά των στάβλων του Αυγεία. Ο ουράνιος αυτός αστερισμός του Υδροχόου κυριαρχεί ως νέα χρονική περίοδος της Νέας Εποχής και αντλεί τη δύναμή του από το νερό, που κατά τον Θαλή τον Μιλήσιο είναι η δύναμη και η αρχή δημιουργίας των πάντων. Ο μυστικισμός των σκοτεινών δυνάμεων θα γίνει ορατός από τη διαφάνεια της Νέας αυτής Εποχής και τα πάντα θα αποκαλυφτούν. Οι μάσκες και τα προσωπεία θα πέσουν και θα διαχωριστεί η ήρα από το στάρι. Τα ιστορικά ψέματα και οι "κατασκευασμένες" θεωρίες θα καταρρεύσουν! Πολλά "πιστεύω" μας θα μπουν στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας, αφού σίγουρα θα αλλάξουν πάρα πολλά...

Οι Στυμφαλίδες όρνιθες ήταν τα πουλιά της Στυμφαλίας, ανθρωποφάγα αρπακτικά με χάλκινα ράμφη, νύχια και φτερά, των οποίων η εξόντωσή τους ήταν ο έκτος άθλος του Ηρακλή. Συμβολίζουν τα ποταπά στοιχεία του χαρακτήρα μας (κακία, μικροπρέπεια, εμπάθεια, εγωπάθεια, ζήλια, αχαριστία κ.ά.). Τα κρόταλα που δίνει η Αθηνά στον Ηρακλή, έργο του Ηφαίστου, είναι η σφυρηλατημένη γνώση, που θα πετύχουμε το στόχο μας με το τόξο και τα βέλη του Ηρακλή και συμβολίζουν την ψυχική δύναμη, που θα εξοντώσουμε όλα τα ιπτάμενα ψυχικά τέρατα που μας κατατρώνε την ψυχή.

Ο έβδομος άθλος ήταν η σύλληψη του άγριου ταύρου της Κρήτης. Ο ταύρος συμβολίζει τις ασυγκράτητες ανθρώπινες ορμές. Η τιθάσευση του ταύρου είναι η τιθάσευση και ο έλεγχος των ορμών μας, κυρίως των σεξουαλικών ορμών με την ψυχική ρώμη της εγκράτειας, το "μέτρο του άριστου". Σημειωτέον ότι τόσο η καταπίεση των ορμών όσο και το ασυγκράτητο πάθος σε μορφή ακολασίας έχουν δυσάρεστες συνέπειες.

Δαμάζοντας τον υπέρμετρο ενθουσιασμό.
Η αρπαγή των αγρίων αλόγων του Διομήδη ήταν ο όγδοος άθλος του ήρωα Ηρακλή. Τα άλογα γενικά συμβολίζουν τον ανθρώπινο νου. Οι νεαρές φοράδες δείχνουν τη θηλυκή όψη του νου γιατί γεννούν ιδέες ή νοηματικές συλλήψεις θετικές ή αρνητικές. Συμβολίζουν την τάση του ανθρώπου να υιοθετεί σκέψεις που φέρνουν καταστροφή, όταν προέρχονται από τον αχαλιναγώγητο κατώτερο νου που είναι το μαύρο άλογο και δημιουργούν, όταν προέρχονται από τον ανώτερο νου (άσπρο άλογο).

Τα άλογα του Διομήδη συμβολίζουν ότι, όταν υπάρχει υπέρμετρος ενθουσιασμός και ορμητικότητα από τυχόν επιτυχίες της ζωής μας, τότε γεννιέται μια εγωκεντρική ασυγκράτητη αυτοπεποίθηση που εμείς οι ίδιοι πρέπει να τη δαμάσουμε με τη σύνεση της προσωπικότητας μας.

Ο Ευρυσθέας ζητά από τον Ηρακλή να του φέρει την ζώνη της Ιππολύτης, που είναι κόρη του Θεού Άρη και βασίλισσα των Αμαζόνων. Ο Ηρακλής με τη βοήθεια των συντρόφων του νικά τις έφιππες Αμαζόνες της Ιππολύτης, που ήταν υπερδύναμη της εποχής, με μιλιταριστική οργάνωση και δομή εξουσίας. Η ζώνη της Ιππολύτης ήταν το σύμβολο της ισχύος του βασιλείου των Αμαζόνων. Η κατάλυση του Κράτους των Αμαζόνων συμβολίζει την κατάργηση της Μητριαρχίας, όχι μόνο στις Αμαζόνες, αλλά και σε άλλους λαούς.
Η ζώνη της Ιππολύτης, σύμβολο μητριαρχικής εξουσίας, είναι το γκρέμισμα της αυταρχικής γυναικοκρατίας.

Τα βόδια του Γηρυόνη ζητά ο Ευρυσθέας από τον Ηρακλή να του φέρει, που τα φύλαγε ο Όρθρος, ένα φοβερό σκυλί-τέρας. Ο Γηρυόνης, ένας γίγαντας με τρία κορμιά και τρία κεφάλια, ζούσε σ' ένα νησί στη δυτική ακτή του Ωκεανού. Τα κόκκινα βόδια του Γηρυόνη συμβολίζουν τις κρυμμένες υλικές επιθυμίες μας που θέλουμε πάση θυσία να πραγματοποιήσουμε και να κατακτήσουμε, αδιαφορώντας για τις ανάγκες του πνεύματος και της ψυχής μας…

Είναι ο πρώην αστερισμός των Ιχθύων. Μια νεφελώδης περίοδος της ανθρώπινης ιστορίας με λιγοστές αναλαμπές φωτός και με τεχνολογικά επιτεύγματα που υπηρέτησαν τις σκοτεινές δυνάμεις του κακού με κατακτητικούς πολέμους, υποδουλώσεις λαών και ανθρώπων, καταστροφές πολιτισμών και καταστροφές στο περιβάλλον του πλανήτη μας με παγκόσμιους πολέμους που στόχευαν στην κατάκτηση της ύλης και των αγαθών της.

Η αρπαγή των μήλων των Εσπερίδων ήταν ο ενδέκατος άθλος του Ηρακλή. Οι Εσπερίδες ήταν νύμφες που έμεναν στον κήπο των Θεών για να φυλάνε τα χρυσά μήλα μαζί με τον Δράκοντα και βρίσκονταν στο μέρος Ερύθεια, όπου τα είχε χαρίσει η Γαία στους γάμους του Δία και της Ήρας. Τα μήλα γενικά συμβολίζουν τη γνώση. Τα χρυσά μήλα είναι η ανώτερη γνώση της σοφίας, η Αλήθεια που ολοκληρώνει τον άνθρωπο. Πολλοί λίγοι όμως μπορούν να την πάρουν και είναι αυτοί που έχουν ηρωική ψυχή (Ηρακλής), αποκοιμίζοντας το δράκοντα χωρίς να τον σκοτώνουν. Η γνώση αυτή των «παγχρύσεων μήλων» μεταβιβάζει τις θείες ιδιότητες της στον ηρωικό άνθρωπο (φιλ. Αλτάνη). Ο δράκων/όφις και οι νύμφες είναι οι άγρυπνοι φύλακες της γνώσης που δεν επιτρέπουν στους κακόβουλους θηρευτές να την αρπάξουν και να τη χρησιμοποιήσουν εις βάρος της ανθρωπότητας.

Το πυρ που έδωσε ο Προμηθέας σε κάποιους ανθρώπους με Kρόνιες αντιλήψεις δεν ήταν τίποτα άλλο, παρά η απαγορευμένη γνώση. Υψηλή τεχνολογία και υπερόπλα που χρησιμοποίησαν εις βάρος άλλων ανθρώπων σε παλαιότερες εποχές με βιβλικές καταστροφές, αλλά που τα χρησιμοποιούν και σήμερα κακόβουλοι απόγονοί τους. Γι' αυτό τον λόγο ο Προμηθέας τιμωρήθηκε σκληρά από τον Δία.

Ο κέρβερος και η κάθαρση. «Δεν αλλάζει ο κόσμος, αν δεν αλλάξουμε εμείς .»
Ο δωδέκατος άθλος του Ηρακλή ήταν ο φοβερός Κέρβερος του Άδη, ένας τρικέφαλος σκύλος που φύλαγε τις Πύλες του Κάτω Κόσμου. Ο Κέρβερος είναι το τερατόμορφο θεριό που έχουμε μέσα μας, κρατά φυλακισμένη την ψυχή μας στο σκοτάδι (Άδης) και δεν της επιτρέπει να απελευθερωθεί. Ο Ηρακλής, η ένδοξη και γενναία ψυχή, αιχμαλωτίζει τον Κέρβερο με τη βοήθεια της Αθηνάς, δηλ. με τη σοφία της γνώσης, και έτσι όταν ο Κέρβερος βγαίνει έξω από τον Άδη, πεθαίνει.

Το κατέβασμα του Ηρακλή στον κάτω κόσμο συμβολίζει τη μύηση του ήρωα. Γίνεται λοιπόν μύστης των ιερών μυστηρίων, εφόσον έχει περάσει όλες τις δοκιμασίες για να βρεθεί στην πνευματική Ακρόπολη της ιερής γνώσης με το "Γνώθι σ' αυτόν".

Κατά αυτόν τον τρόπο, με το δελφικό αυτό γνωμικό, ο άνθρωπος από την άγνοια περνάει στην ηθική γνώση, επιτυγχάνοντας την πνευματική εξέλιξή του και την ψυχική του κάθαρση, που τον οδηγούν στη λύτρωση και τελικά στη θέωσή του.
Είναι η κορυφαία επανάσταση που μπορούμε να πετύχουμε σε αυτόν τον κόσμο που ζούμε με τη μεγαλειώδη νίκη επί του εαυτού μας: η επανάσταση της συνείδησής μας! Αλλάζοντας εμείς οι ίδιοι τον (κακό) εαυτό μας, θα αλλάξουν έστω και σταδιακά οι γύρω μας. Μεγάλο λάθος και εσφαλμένη προσπάθεια, όταν προσπαθούμε να κάνουμε το αντίθετο! Δεν αλλάζει ο κόσμος μας, εάν εμείς οι ίδιοι δεν προσπαθήσουμε να αλλάξουμε τον εαυτό μας.

Ο Ηρακλής, με τη βοήθεια της σωματικής του ρώμης και της βιωματικής γνώσης που αποκτά από τα ταξίδια-εντολές, πετυχαίνει την ψυχική του κάθαρση, λυτρώνοντας έτσι την ψυχή του από όλους εκείνους τους πειρασμούς και τις αλυσίδες που τον κρατούσαν δέσμιο μέσα στο σπήλαιο του μύθου του Πλάτωνα. Δικαίως λοιπόν μπορούμε να πούμε ότι είναι το τέλειο σύμβολο του ανθρώπινου προτύπου και όχι εκείνων των ευτελών προτύπων που προβάλλονται εδώ και κάποια χρόνια από κανάλια της TV. Μπορεί να μην κατορθώσουμε να πετύχουμε τη σωματική του υπεροχή, αλλά σίγουρα μπορούμε, αν θέλουμε, να επιτύχουμε κάτι από την πνευματική και ψυχική του ευρωστία.

Αν θέλουμε να λάβουμε κάτι διαφορετικό, από αυτό που λαμβάναμε μέχρι τώρα, είναι απαραίτητη προϋπόθεση, να κάνουμε κάτι διαφορετικό από αυτό που κάναμε μέχρι τώρα.
Αν συνεχίσουμε να κάνουμε ό,τι κάναμε πάντα, θα συνεχίσουμε να παίρνουμε αυτό που παίρναμε πάντα. Είναι ένας φαύλος κύκλος, ο οποίος όμως μπορεί να σταματήσει. Αρκεί να συνειδητοποιήσουμε ,αρχικά, ότι δεν είμαστε ευχαριστημένοι με αυτό που παίρναμε. Έπειτα το επόμενο βήμα είναι να ακολουθήσουμε διαφορετική πορεία από αυτήν που ακολουθούσαμε. Αν ενεργήσουμε διαφορετικά από ότι ενεργούσαμε, υπάρχει πιθανότητα να έχουμε κάτι διαφορετικό σαν αποτέλεσμα.

«ο γενναίος πεθαίνει μια φορά, ενώ ο δειλός κάθε μέρα».

Τέλος , σε αυτούς τους πολύ δύσκολους καιρούς που ζούμε, που όλα στην Ελλάδα πωλούνται και αγοράζονται, ας ασχοληθούμε επιτέλους σοβαρά όχι με τα ΔΑΝΕΙΚΑ, αλλά με τα ΙΔΑΝΙΚΑ της φυλής μας, εάν θέλουμε να επιβιώσουμε ως έθνος!

ΤΟ ΑΛΛΟ ΜΑΣ ΜΙΣΟ

Ένα χαρακτηριστικό που έχουμε εμείς οι άνθρωποι είναι οι προσδοκίες μας.
Πάντα, σε κάθε στάδιο της ζωής μας, ελπίζουμε κάτι να γίνει.
Και αν δεν συμβεί αυτό, απογοητευόμαστε.
Ο Ουίλιαμ Σαίξπηρ είπε: “Οι προσδοκίες είναι η ρίζα κάθε πόνου της καρδιάς”.
Πόσο αλήθεια!
Έχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί λέμε: “Αυτός ο άνθρωπος με απογοήτευσε”;
Το θέμα λοιπόν, δεν είναι τόσο το γιατί συμβαίνει κάτι, αλλά τι περιμέναμε ότι θα συμβεί. Απογοητευόμαστε από κάποιον, όταν έχουμε στο μυαλό μας πως θα θέλαμε να μας φερθεί αλλά η πραγματικότητα διαφέρει από τις προσδοκίες μας.
Αυτό είναι το πρόβλημα με εμάς τους ανθρώπους εν τέλει. Έχουμε τις λάθος προσδοκίες. Αυτό σημαίνει είτε ότι περιμένουμε λάθος πράγματα, είτε ότι περιμένουμε τα σωστά, αλλά από λάθος ανθρώπους.

Μια φίλη τις προάλλες χώρισε μετά από ένα μακροχρόνιο δεσμό και άρχισε να μου λέει πράγματα για την σχέση της.
Αυτό που μου έκανε εντύπωση, ήταν που για κάποιο άγνωστο λόγο, επικεντρώθηκε στην αρχή της γνωριμίας με ένα ιδιαίτερο συναίσθημα, ενώ η υπόλοιπη κουβέντα για την πορεία τις σχέσης περιορίστηκε σε απλές αναφορές και σε λίγο ψυχρό κλίμα.
Στην αρχή είπε είναι εκείνο το πρώτο βλέμμα… δύο λέξεις, ένα χάδι και πριν καλά καλά το καταλάβεις "την έχεις δαγκώσει τη λαμαρίνα".
Αν είσαι αρκετά τυχερός, θα είναι αμοιβαίο.
Αν όχι, θα πρέπει να θάψεις μέσα σου ότι νιώθεις.
Να το ξεπεράσεις και να πας παρακάτω.
Εγώ για τα όσα ανάφερα ήμουν τυχερή. Τουλάχιστον έτσι νόμιζα ανάφερε.


Συνέχισε λέγοντας πως όταν δύο άνθρωποι γνωρίζονται κι ερωτεύονται ο χρόνος περνάει και για αυτούς. Στην αρχή όλα είναι καλά. Αυτή η αναμονή να δεις το ταίρι σου, θυμίζει παραμύθι με τον ιππότη και την πριγκίπισσα. Δεν είναι όμως λίγες οι περιπτώσεις που στην συνέχεια τα πράγματα αλλάζουν, και ίσως όχι όπως τα θέλουμε.
Αρχίζουν να ανακαλύπτουν ο ένας τα ελαττώματα του άλλου.
Ο ένας από τους δύο βλέπει στον άλλον συμπεριφορές που δεν του αρέσουν, τον ενοχλούν ακόμα και τον στενοχωρούν μερικές φορές.
Το συζητάει με τον/την σύντροφο του/της που υπόσχεται ότι θα αλλάξει ή έστω ότι θα προσπαθήσει. Κι όλα μια χαρά. Αλλά όχι για πολύ.
Το πρόβλημα ξαναέρχεται στην επιφάνεια. Ίδιο κι απαράλλακτο με πριν.

Και τότε τι κάνεις; Πώς αντιδράς; Το συζήτησες και αποτέλεσμα δεν είδες. Στενοχωριέσαι. Το σκέφτεσαι. Αλλά τι να πεις; Προσπαθείς να το αγνοήσεις.
Να παραστήσεις ότι όλα είναι καλά. Το αιώνιο θέατρο της ζωής μας.
Γιατί να πρέπει να δείχνουμε ότι όλα είναι εντάξει; Ε μερικές φορές λοιπόν, δεν είναι.
Κι έχουμε την ανάγκη να ξεσπάσουμε. Να φωνάξουμε. Να τα σπάσουμε όλα.
Αλλά δεν το κάνουμε. Τα κρατάμε μέσα μας. Βράζουμε στο ζουμί μας. Βράζουμε μέσα στο καζάνι της δικής μας προσωπικής κόλασης.
Είναι φορές που θέλουμε να μιλήσουμε.
Αλλά σε ποιόν; Να πούμε τι; Νιώθουμε ότι κανείς δεν θα μας καταλάβει.

Συνέχισε αναφέροντας προβλήματα που είχε η σχέση της και αφού τελείωσε της εξέφρασα τις δίκες μου σκέψεις, μέσα από τις προσωπικές μου εμπειρίες τις οποίες θα μοιραστώ μαζί σας.

Ο έρωτας είναι ευλογία και κατάρα μαζί. Δεν επιλέγεις ποιόν ερωτεύεσαι.
Ο φτερωτός θεός ρίχνει τα βέλη του στις καρδιές των ανθρώπων χωρίς να τους ρωτήσει. Και μετά... καλά ξεμπερδέματα.

Υπάρχει άραγε αυτό που ονομάζουμε "το άλλο μας μισό";
Κι αν υπάρχει τελικά, είναι ένα και μοναδικό;
Αυτά είναι μερικά βασικά ερωτήματα που θα πρέπει να αναρωτηθούμε, όχι μόνο για μας, αλλά ακόμα και για κάποιους άλλους που ίσως φανεί χρησιμότερο...
Στο συμπόσιο του Πλάτωνα αναφέρεται ο όρος ανδρόγυνο.
Το ανδρόγυνο μας λέει, ήταν ένα γένος ανθρώπων.
Ήταν άνδρας και γυναίκα μαζί, ένας άνθρωπος με τέσσερα χέρια, τέσσερα πόδια και ένα κεφάλι με δύο πρόσωπα.
Το ανθρώπινο αυτό γένος είχε τρομερή σωματική δύναμη και αντοχή και ακόμα και οι ολύμπιοι θεοί τους φοβόταν.
Γι' αυτό, ο Δίας αποφάσισε να τους χωρίσει στα δύο, σε άνδρα και γυναίκα.
Από τότε, ο κάθε άνθρωπος ψάχνει να βρει το άλλο του μισό.
Αυτό τουλάχιστον λέει εκείνη η ιστορία, η ο μύθος.

Όλοι μας ανεξαιρέτως, έχουμε περάσει, ή θα περάσουμε κάποια στιγμή στη ζωή μας, μία ή και περισσότερες δοκιμασίες.
Δοκιμασία σημαίνει ένα τεστ, μια εξέταση, την οποία πρέπει να περάσεις.
Αυτή η δοκιμασία μπορεί να είναι κυριολεκτική, δηλαδή κάποια γραπτή ή προφορική εξέταση στην οποία παίρνεις κάποιο βαθμό ή κάποιο πιστοποιητικό, μια επίσημη διαδικασία συνήθως, όπως για παράδειγμα οι εξετάσεις για δίπλωμα οδήγησης, για κάποιο πτυχίο ξένων γλωσσών, για πιστοποίηση στους υπολογιστές κτλ.
Παρ'όλα αυτά δοκιμασία μπορεί να είναι και μια κατάσταση, μια περίοδος της ζωής μας ή ένα περιστατικό.
Δοκιμασία είναι ένας αισιόδοξος τρόπος να περιγράψεις μια δυσκολία που περνάς, κάτι δυσάρεστο που θα προτιμούσες να αποφύγεις αλλά αυτό δε γίνεται..

Έχουμε σκεφτεί ποτέ αν όλο αυτό που συμβαίνει σε αρκετούς ανθρώπους,
είναι μια δοκιμασία με κυριολεκτική και μεταφορική έννοια;
Με τη κυριολεκτική έννοια γιατί είναι ίσως είναι μια άτυπη διαδικασία εξέτασης κατά την οποία οι πρωταγωνιστές κρίνονται αν είναι κατάλληλοι ή όχι ανάλογα με την αντίληψη τους για να επιβεβαιώσουν αν το αποτέλεσμα δικαίωσε την επιλογής τους.
Με την μεταφορική έννοια γιατί είναι μια ψυχολογική δοκιμασία.
Δοκιμάζει τα νεύρα, την υπομονή, την επιμονή, την αντοχή τους, όχι μόνο για ένα συγκεκριμένο χρονικό ορίζοντα της σχέσης, αλλά καθ'όλη τη διάρκεια της.
Είναι μια ψυχοφθόρα και αγχωτική διαδικασία για τους περισσότερους πρωταγωνιστές.

Έχετε σκεφτεί επίσης ποτέ, πόσα πράγματα αφήνουμε για την τελευταία στιγμή; Πόσα είναι αυτά που αναβάλλουμε για αργότερα; Προσπαθούμε να πείσουμε ακόμη και τον εαυτό μας ίσως, ότι κάποια στιγμή στο μέλλον, θα τα κάνουμε. Το μέλλον όμως, μπορεί να είναι η επόμενη ώρα, η επόμενη μέρα, ο επόμενος χρόνος ή και η επόμενη δεκαετία! Ωστόσο, το θέμα που προκύπτει είναι το εξής: δεν ξέρουμε στην πραγματικότητα, πόσο χρόνο έχουμε για να αρχίσουμε κάτι ή για να ολοκληρώσουμε κάτι που έχουμε αφήσει στη μέση.





Ας πάρουμε, λοιπόν ένα υποθετικό σενάριο, ακραίο μεν, χρήσιμο δε.
Ας υποθέσουμε ότι ο κόσμος επρόκειτο να καταστραφεί αύριο! Ποιό θα ήταν το πρώτο πράγμα που θα κάνατε; Με ποιούς θα θέλατε να περάσετε τον πολύτιμο πλέον χρόνο που απέμεινε; Τι θα σκεφτόσασταν ότι δεν προλάβατε να κάνετε; Για τι θα μετανιώνατε που δεν κάνατε μέχρι τώρα;
Ξέρω, θα μου πείτε, είναι ακραίο παράδειγμα. Παρ`όλα αυτά, αν σκεφτούμε αυτά τα ερωτήματα, θα καταλάβουμε τι πραγματικά θέλουμε να κάνουμε στη ζωή μας, ποιοί άνθρωποι είναι σημαντικοί για μας και δεν θα αναβάλλαμε ποτέ ξανά κάτι το οποίο μπορούμε να κάνουμε άμεσα.
<<Ποτέ μην αναβάλλεις για αύριο, αυτό που μπορείς να κάνεις σήμερα>>, λέει μια γνωστή φράση.

Μερικές φορές, ζούμε σαν να πρόκειται να ζήσουμε για πάντα. Δεν κάνουμε αυτά που θέλουμε. Δεν λέμε αυτά που νιώθουμε είτε γιατί φοβόμαστε, είτε γιατί νομίζουμε ότι είναι πολύ νωρίς, είτε γιατί νομίζουμε ότι θα έχουμε την ευκαιρία να το κάνουμε στο μέλλον. Έτσι, σκεφτόμαστε… σκεφτόμαστε και τελικά, δεν κάνουμε τίποτα! Δεν κυνηγάμε τα όνειρα μας. Δεν προσπαθούμε για την προσωπική μας ευτυχία. Επαναπαυόμαστε σε μια κατάσταση, πείθοντας τον εαυτό μας ότι είναι κάτι το προσωρινό.
Όμως «ουδέν μονιμότερον του προσωρινού», όπως έλεγαν και αρχαίοι Έλληνες.

Αν μελετήσουμε με προσοχή όσα αναφέρθηκαν, ίσως φτάσουμε στο σημείο να δούμε τελικά τι έφταιξε σε κάθε αποτυχημένη μας σχέση.

Έστω λοιπόν ότι υπάρχει αυτό που λέμε, το άλλο μας μισό. Το επόμενο ερώτημα που προκύπτει είναι: Είναι ένα και μοναδικό για τον καθένα μας;
Κάποιος αθεράπευτα ρομαντικός, θα απαντούσε ναι.
Μόνο με ένα άτομο σε όλο τον κόσμο ταιριάζουμε απόλυτα.
Ένας ρεαλιστής θα απαντούσε όχι.
Δεν γίνεται να υπάρχουν τόσα δισεκατομμύρια άνθρωποι πάνω στη γη κι εμείς να ταιριάζουμε μόνο με έναν. Είναι αδύνατο. Θα ήταν σαν να ψάχνουμε βελόνα στα άχυρα.
Κι όμως αυτό κάνουμε. Γιατί στον έρωτα δεν υπάρχει λογική.

Και τι γίνεται αν πιστεύαμε ότι βρήκαμε το άλλο μας μισό αλλά τελικά κάτι συνέβη και δεν είμαστε πια μαζί με αυτόν τον άνθρωπο; Δε θα βρούμε ποτέ κάποιον άλλον με τον οποίο να νιώθουμε έτσι; Σε αυτήν την ερώτηση έχω να απαντήσω ότι δεν ήταν το άλλο μας μισό. Αν ήταν, θα πάλευε για να είναι δίπλα μας παρά τα όποια εμπόδια θα συναντούσε στο δρόμο του.

Το κακό με μας τους ανθρώπους είναι ότι πολλές φορές, ερωτευόμαστε την ιδέα που έχουμε δημιουργήσει στο μυαλό μας για ένα άτομο κι όχι το ίδιο το άτομο. Στην ουσία, δηλαδή ζούμε μέσα σε μια ψευδαίσθηση, ωραία μεν ,αλλά δεν παύει να είναι ψευδαίσθηση. Εξιδανικεύουμε έναν άνθρωπο και νομίζουμε ότι είναι τέλειος. Όμως κανείς δεν είναι τέλειος. Γι' αυτό και καμιά σχέση δεν είναι τέλεια. Απλώς μαθαίνουμε να ζούμε με αυτές τις ατέλειες. Εξαρτάται από το τι είμαστε διατεθειμένοι να ανεχτούμε, να δικαιολογήσουμε. Συμπέρασμα. γνωρίστε ανθρώπους, ερωτευτείτε αλλά ερωτευτείτε τον άνθρωπο και όχι την ιδέα που έχετε για αυτόν. Για όλους υπάρχει εκεί έξω το άλλο μας μισό, αρκεί να το αναζητήσουμε.

ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ ΚΑΙ Ο ΝΕΟΕΛΛΗΝ

ΓΡΑΦΟΜΙΛΙΟΜΑΝΙΑ

Όσα περισσότερα γράμματα ξέρει, τόσο λιγότερα γραφεί Η λέει ένας λαός.
Η πολυγραφία και κουτοπονηριά μας λοιπόν, αποδίδεται εις την αγραμματοσύνη μας.
Ακατάσχετος οικτρός γραφομανίας συνέχει τον νεοέλληνα.
Όλοι ανεξαίρετος θεωρούν χρέος τους να πουν η να γράψουν κάτι.
Το Μελανί το χαρτί η το σύγχρονο πληκτρολόγιο του κινητού/υπολογιστή μαζί με την ονομαστική απόλυτο ανορθογραφία μας, έρχονται πρώτα εις την καθημερινή κατανάλωση.

Μας είναι είδος πρώτης ανάγκης να γραφούμε και να λέμε.
Να γράφουμε και να λέμε οτιδήποτε, αρκεί λέμε κάτι.
Είναι νόσημα της φυλής.

Άνθρωποι σοβαρότατοι καθόλας, αμείλικτοι και μάλιστα βλοσυροί εις των κύκλων τους, κρύβουν όλοι στερεοτύπως από ένα μυστικό στο κλειδωμένο συρτάρι τους.
Ίσως μερικά χειρόγραφα, ίσως κάτι άλλο…!
Την μοιραία αδυναμία τους που σε μια στιγμή εκχειλίζοντος αισθήματος προδίδεται, φανερώνει και τους γελοιοποιεί.

Το γράφειν η το λέγειν είναι η αχίλλειος πτέρνα μας.
Είναι το σημείο που την παθαίνουμε.
Με τα λόγια κόβουμε και ράβουμε, άλλα μόλις πιάσουμε την έρημη την μαυρομύτα, τα βρίσκουμε μπαστούνια.
Μεταβαλλόμεθα σε αδιάβαστο μαθητή εν ώρα διαγωνισμού, ως τόσο όμως, επιμένουμε ως διαλαλούντες ότι και στο άδικο έχουμε δίκιο, επειδή είμαστε φυλή ηρωική, με τόση ιστορία, τόσους φιλοσόφους, τόσα έργα, και δεν πτοούν εμάς τα γεγονότα της πραγματικότητας.

Μια νέα αυτοκτόνησε μια μέρα και
προτού τοποθετήσει το περίστροφο στον κρόταφο και τραβήξει την σκανδάλη, έπιασε στο χέρι της το καλάμι με το μελάνι.
ΘΕΕ ΚΑΙ ΚΥΡΙΕ!!!
Αυτή ήταν η κύρια υπόθεση.
ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ!

Γέμισε τον κόσμο με γράμματα.
Γράμματα δεξιά και αριστερά.
Γράμματα προς τον εραστή της.
Γράμματα προς τον πατέρα της και την μητέρα της.
Γράμματα προς την αστυνομία, προς τους φίλους της, προς τον τύπο και προς το κοινό.

Μόνο που δεν προσέλαβε και μια ιδιαιτέρα γραμματέα προς διεκπεραίωση της αποχαιρετιστήριου αλληλογραφία της.
Γράμματα και κόντρα γράμματα.
Γράμματα και υστερόγραφα.
Πλημύρισαν οι εφημερίδες τόσο πολύ, που για την περιγραφή της καθεαυτού αυτοκτονία της δεν περίσσευε πλέων χώρος και το γεγονός αναφέρθη στο τέλος με 2 γραμμές.

Μάλιστα είναι φανερό ότι και η ίδια απασχολήθηκε ελάχιστα με το να θέσει τέρμα εις τον βίων της.
Εκείνο που της έφαγε όλο της χρόνο ήταν πως θα έθετε τέρμα στα γράμματα της.
Εκεί ακριβώς είναι που τα μπλέκουν και τα βρίσκουν σκούρα οι νεοέλληνες.
Αρχίζουν και γράφουν η λένε κάτι και δεν έχουν τελειωμό.
Μόνο η αυτοκτονία μπορεί να τους απαλλάξει από το βάσανο.

Είμαι βέβαιος ότι η νεαρή αυτόχειρα αφού έγραψε τα πάντα, είχε τόσο πολύ ξεθυμάνει, που η πραγματοποίηση της αυτοκτονίας της, ήταν πλέον περιττή.
Άλλα είχε ήδη εκτεθεί, που έπειτα έπρεπε να περιβάλει με κάποιο κύρος τα γραψίματα.
Εν τέλη αυτοκτόνησε στα αλήθεια, χωρίς να καταλάβει και αυτή πως.
Εκείνο που θα την έθλιβε εξαιρετικά, θα ήταν η ιδέα ότι δεν θα ζούσε μετά από λίγο να δει την εντύπωση όχι από την πράξη της, άλλα από το ύφος της και το στυλ.

Όταν άγεται κανείς εις την τρομοκρατική απόφαση να παύσει να ζει, υποτίθεται κατά την στοιχειώδη λογική ότι αηδίασε τόσο πολύ με τους άλλους και με τον εαυτό του, που δεν έχει όρεξη να ακούει και να ενδιαφέρεται για τίποτα άλλο γύρω του.
Τόσο απόλυτα μάλιστα, ώστε δεν δέχεται τον ελάχιστον συμβιβασμό, και εκδηλώνει αυτή την παραφροσύνη με τον κρότο ενός πυροβολισμού.

Η νεαρή κοπέλα όμως, κάθε άλλο παρά αυτό απέδειξε.
Ακατανίκητος γραπτή φλυαρία την κατέλαβε.
Θεώρησε χρέος της να γράψει εις τους πάντας και περί τα πάντας.
Πόσο κέφι και πόσο ζωοτικότης την πλημύριζε;
Κόβω το κεφάλι μου ότι αν είχε τρόπο να επικοινωνήσει με την δημοσιότητα και να τυπώνει τις σκέψεις της, θα ζούσε χίλια χρόνια.
Το παν ήταν πως θα έγραφε.

Και ο νεοέλληνας υφίσταται κάθε θυσία προκειμένου να ικανοποιήσει την αδυναμία του περί του λόγου η του γραψίματος η της κοινοποιήσεις του στα κοινωνικά δίκτυα του σύγχρονου διαδικτύου.
Σε έσχατη ανάγκη, προσφέρει ακόμη και την ζωή του.

Είναι λαός ηρωικός είπαμε. Κατέχει την αρχαία γνώση μιας και είναι απόγονος σοφών και ηρώων, άσχετος αν δεν έχει καμιά συγγενική σχέση η αν γνωρίζει στους ανθρώπους αυτούς τι επιφύλασσε η μοίρα η αν ήταν κατανοητοί στην εποχή τους και από ποιους.
Κραδαίνει το καλάμι με το μελανί, μπουκάρει στα κοινωνικά δίκτυα και προς χάρη τους δεν διστάζει να τινάξει και τα μυαλά του στον αέρα.
Αρκεί με αυτόν τον τρόπο μα εξασφαλίσει μετά βεβαιότατος το ότι θα αναγνωριστούν τα όσα έγραψε.

syrma.gr - Ένας ιστότοπος για τσαμπατζήδες

Στο όριο της νομιμότητας. Ένας ιστότοπος για τσαμπατζήδες ή μια μορφή κοινωνικής ανυπακοής μέσω του διαδικτύου με τη συνδρομή των χρηστών των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.

Στο syrma.gr, μπορεί κανείς να ενημερώνεται σε πραγματικό χρόνο για τους ελέγχους που γίνονται σε στάσεις του μετρό.
Στον ιστότοπο υπάρχει ο χάρτης με τις γραμμές του μετρό και σε κάποιες από αυτές αναβοσβήνει ένα φωτάκι ένδειξη ότι εκεί υπάρχουν ελεγκτές. Πατώντας επάνω στη στάση, ο ενδιαφερόμενος μπορεί να δει πριν πόση ώρα ήταν οι ελεγκτές στο σημείο, ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις δίνεται και η περιγραφή των ελεγκτών. Για παράδειγμα στην Ομόνοια γράφει κάποιος: «Στην αλλαγή συρμών 2 άνδρες γύρω στα 45 ένας χόντρος ο άλλος λιγνός».

Η αποτελεσματικότητα του syrma.gr εξαρτάται από τους επιβάτες που μετακινούνται με το μετρό και όταν διαπιστώσουν ότι υπάρχει έλεγχος κάνουν αναφορά στην ιστοσελίδα.

Το syrma.gr λειτουργεί πειραματικά, αναμένουμε να δούμε την εξέλιξή του

Το πρόβλημα με τις εταιρίες Security στην διαχείριση του ανθρωπινού δυναμικού τους.

Ξεκινώντας το άρθρο, είναι σημαντικό να επισημανθεί ότι ένα κείμενο δεν κάνει τίποτα μόνο του, αν δεν κατανοηθεί και δεν περάσει το μήνυμα σε όσους προσδοκούν επαγγελματική αναγνώριση της δουλειάς τους.

Πολλές εταιρείες υπηρεσιών Security, λανθασμένα πιστεύουν ότι τα οικονομικά κίνητρα είναι ο βασικότερος παράγοντας παρακίνησης των υπαλλήλων τους.
Ωστόσο, σύμφωνα με έρευνες, τα χρήματα καταλαμβάνουν σε μόνιμη βάση την πέμπτη ή χαμηλότερη θέση στην κατάταξη που διαμορφώθηκε από τη βαθμολογία των υπαλλήλων. Αν λοιπόν τα χρήματα δεν είναι ο καλύτερος τρόπος για να παρακινήσουν την ομάδα τους, τότε ποιος είναι;

Μία από τις σημαντικότερες λειτουργίες μιας επιχείρησης είναι η επικοινωνία του ανθρώπινου δυναμικού της με την ίδια.
Η σπουδαιότητά της έγκειται στο γεγονός ότι συμβάλλει στην αύξηση της παραγωγικότητας των εργαζομένων, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται πλεονεκτήματα για την επιχείρηση.
Αν παρατηρήσουμε διάφορες εταιρίες στην διαχείριση του ανθρωπινού δυναμικού τους, θα δούμε εγκληματικά λάθη που πολλές φορές προσβάλουν την ίδια και όσους τις διαχειρίζονται.
Οι υπηρεσίες, η τεχνολογία, τα προϊόντα, η δομή μιας επιχείρησης μπορούν να αντιγραφούν από τους ανταγωνιστές… αυτό είναι κάτι που συμβαίνει συχνά.
Κανένας όμως δεν μπορεί να αναπληρώσει υψηλά παρακινημένους ανθρώπους, οι οποίοι δείχνουν μεγάλο ενδιαφέρον για την επιχείρηση.
Δείχνουν όμως οι φύλακες μιας εταιρίας τον αντίστοιχο ζήλο που αναλογεί στην ευθύνη που αναλαμβάνουν;


Ο άνθρωπος είναι το σημαντικότερο κεφάλαιο για κάθε επιχείρηση και την ίδια στιγμή η λιγότερο αξιοποιημένη πηγή, τουλάχιστον σε χώρες όπως η Ελλάδα στην οποία λίγοι είναι αυτοί που γνωρίζουν να διαχειριστούν το προσωπικό τους.
Με μια απλή ερώτηση σε κάθε επιχείρηση, τι σεμινάρια η επίπεδα σπουδών έχει ο κάθε προϊστάμενος η αρχιφύλακας όταν αναλαμβάνει μια θέση για την επικοινωνία με το προσωπικό, θα σας λύσει την απορία για το πρόβλημα που επικρατεί στην ίδια την επικοινωνία.
Η αποθήκη γνώσεων και ικανοτήτων της επιχείρησης, είναι η βάση η οποία κάνει μια επιχείρηση ανταγωνιστική.
Σύμφωνα με πρόσφατες διεθνείς έρευνες, οι πιο σημαντικοί παράγοντες παρακίνησης του ανθρώπινου δυναμικού είναι ο σεβασμός, η αίσθηση της επίτευξης και η αναγνώριση.
Συνήθως οι εταιρίες στην Ελλάδα δεν γνωρίζουν καν τι σημαίνουν τα άνω.

Πάμε να δούμε μια κύρια δομή ορθής λειτουργίας μιας εταιρίας που μπορεί να εμπιστευτεί ο κάθε κλάδος της αγοράς όταν πρόκειται για συνεργασία.

1. Η συμμετοχή.
Πολλοί υπάλληλοι θέλουν να συμμετέχουν στην εξελισσόμενη ανάπτυξη και πρόοδο της εταιρείας τους. Συχνά έχουν εμπνευσμένες ιδέες, οι οποίες, αν εφαρμοστούν, θα ωφελήσουν την εταιρεία. Έτσι, όταν τους δίνεται η ευκαιρία να συμμετάσχουν, ασχολούνται περισσότερο και είναι πιο δεσμευμένοι μαζί της. Οι υπάλληλοι αισθάνονται ότι η γνώμη τους μετράει, νιώθουν ενδυναμωμένοι και έχουν μεγαλύτερη διάθεση να εργαστούν και να επιτύχουν τους στόχους που έχουν συμφωνήσει.
Όταν όμως οι υπεύθυνοι κάθε οργανισμού/εγκατάστασης που έχει αναλάβει την φύλαξη η εταιρία security δεν δίνει αυτό το κίνητρο, τότε αρχίζουν και δημιουργούνται πολλά προβλήματα όπως η αποδοτικότητα τους.

2. Η επικοινωνία.
Οι υπάλληλοι θέλουν να ενημερώνονται συχνά για την πρόοδο της επιχείρησης και την προσωπική τους απόδοση, ειδικά όσοι το βλέπουν πλέον επαγγελματικά.
Είναι σημαντικό να χρησιμοποιούνται υπομνήματα, e-mail, τηλεφωνικές επαφές και συναντήσεις είτε μεμονωμένα, είτε με όλη την ομάδα, για να τους ενημερώνουν όταν αυτό είναι εφικτό.
Πρέπει να υπάρχει επικοινωνία με τα μέλη της ομάδας τους συχνά, να γευματίσουν η να πιουν ένα καφέ μαζί τους κατά ορισμένα χρονικά διαστήματα.
Να τους δώσουν την ευκαιρία να ενημερώνονται για τις εξελίξεις της εργασίας τους.
Είναι επίσης σημαντικό να γνωρίζουν ποιες προκλήσεις αντιμετωπίζει η εταιρεία και ίσως να κάνουν μερικές προτάσεις για την αντιμετώπισή τους.
Επίσης πρέπει να τους δίνουν ανατροφοδότηση σχετικά με την απόδοσή τους.
Όλα αυτά μέσα από ένα σύστημα αξιολόγησης που πρέπει να τηρεί η κάθε επιχείρηση.
Το μεγαλύτερο σύνολο των επιχειρήσεων security δεν έχουν σύστημα αξιολόγησης.

3. Η επιβράβευση ατομικής και ομαδικής απόδοσης.
Σχεδόν στο μεγαλύτερο σύνολο μιας ανάληψης έργου από μια εταιρία Security, υπάρχουν από ένας έως 5 η ακόμη και περισσότεροι φύλακες.
Μόλις διαπιστωθεί ότι κάποιο μέλος της ομάδας έκανε κάτι σωστά, πρεπει να επιβραβεύεται για την εξαιρετική του απόδοση.
Σε ατομικό επίπεδο, μπορεί να προσφερθεί ενδυνάμωση και συγχαρητήρια ή να χρησιμοποιηθεί ένα εταιρικό έντυπο για να ανακοινωθεί το συγκεκριμένα επίτευγμα.
Όσο περισσότερες μεθόδους προσέγγισης ενσωματωθούν στη στρατηγική παροχής κινήτρων, τόσο περισσότερη ενέργεια θα έχει η ομάδα για να εργαστεί.
Ας μπει ένας στόχος να αναγνωρίζεται η απόδοση κάποιου υπάλληλου.


4. Ο καθορισμός προκλητικών στόχων.
Οι περισσότεροι υπάλληλοι πασχίζουν να επιτύχουν το αναμενόμενο αποτέλεσμα.
Αν θέσουμε προκλητικούς στόχους, η ομάδα security θα προσπαθήσει σκληρά να τους επιτύχει, εφόσον, φυσικά, είναι ρεαλιστικοί.
Είναι εκπληκτικό τι μπορεί να κάνει κάποιος όταν του δοθεί η κατάλληλη ευκαιρία.
Η ομάδα πρέπει να είναι ενήμερη σχετικά με την πρόοδο της εταιρείας.
Ακόμη και αν ο στόχος είναι να γίνονται ένας αριθμός περιπολίων, είναι σημαντικό μέσα σε ένα τρίμηνο να φαίνεται η αποδοτικότατα του.

5. Η διαχείριση χαμηλής απόδοσης.
Τα μέλη της ομάδας, περιμένουν η εταιρία να αντιμετωπίσει τους υπαλλήλους που δεν αποδίδουν όσο θα έπρεπε, ή που δεν συνεισφέρουν πλήρως στις προσπάθειές της.
Ωστόσο, πολλοί διευθυντές αγνοούν τη χαμηλή απόδοση, επειδή φοβούνται μια πιθανή σύγκρουση και ελπίζοντας παράλληλα ότι το πρόβλημα θα λυθεί μόνο του, μεταφέροντας την ευθύνη στον υπεύθυνο/αρχιφύλακα της φύλαξης και εκεί πολλές φορές το πρόβλημα γίνεται χειρότερο.
Οι περισσότεροι υπεύθυνοι των χώρων, είναι γνωστό ότι κάνουν διακρίσεις και ότι χειρίζονται λάθος τα προβλήματα που προκύπτουν.
Εκτός αυτού, λόγο ότι μεταφέρουν τα πράγματα όπως αυτοί επιθυμούν στους ανώτερους τους στην εταιρία, υπάρχει πάντα μια ασάφεια του προβλήματος και η αδικία στην μια πλευρά.
Η «τυφλή» προσέγγιση επηρεάζει και αυξάνει τα προβλήματα και μειώνει το ηθικό των μελών της ομάδας.

6. Παράδειγμα προς μίμηση.
Αν θέλουμε τα μέλη της ομάδας μας να συμπεριφέρονται μεταξύ τους με αξιοπρέπεια και σεβασμό, πρέπει ως εταιρία να δώσετε το καλό παράδειγμα.
Αν περιμένετε να παρακινηθούν και να ενθουσιαστούν μόνα τους, πολύ πιθανό είναι να μην έχετε τα επιθυμητά αποτελέσματα.
Ως ιδιοκτήτης, διευθυντής ή επικεφαλής τμήματος, πρέπει να ξέρετε ότι η ομάδα σας αναζητά από σας κατευθύνσεις και καθοδήγηση.

Σε περιόδους κρίσης και ύφεσης, εκτός από τις αρνητικές συνέπειες που είναι ορατές σε κάθε επίπεδο, αρκετοί είναι αυτοί που κάνουν λόγο για ευκαιρίες εξέλιξης και ανάπτυξης. Επιτακτική ανάγκη για τη βιώσιμη παρουσία των επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται στον χώρο του Security/Υπηρεσιών Ασφαλείας, είναι να συνεχίσουν να παρακινούν σε υψηλό βαθμό το προσωπικό τους, καθώς προσωπικό με υψηλό βαθμό παρακίνησης θεωρείται βασικό στοιχείο ανταγωνιστικού πλεονεκτήματος.

Οι αλλαγές στο εργασιακό περιβάλλον τα τελευταία χρόνια έχουν επιφέρει αλλαγές και στις τεχνικές παρακίνησης του ανθρώπινου δυναμικού.
Υπάρχει ανάγκη για σταθερή αναζήτηση νέων ιδεών προς αυτή την κατεύθυνση, γιατί οι παράγοντες εκείνοι οι οποίοι προκαλούν παρακίνηση πρέπει διαρκώς να ανανεώνονται και να προσαρμόζονται τόσο στις εκάστοτε οικονομικές, εργασιακές και κοινωνικές περιστάσεις όσο και στην ιδιομορφία και ιδιαιτερότητα της κάθε επιχείρησης.
Επιχειρήσεις οι οποίες κατορθώνουν να αφουγκράζονται τις επιθυμίες και τις ανάγκες των εργαζομένων τους, ανέκαθεν αποκτούσαν ένα συγκριτικό πλεονέκτημα έναντι των άλλων.

Σε ιδιώτες περνά η ασφάλεια 22 περιφερειακών αεροδρομίων

"Την Παρασκευή έληξε η διαβούλευση της ΥΠΑ με τις ενδιαφερόμενες εταιρείες, ωστόσο, ερωτηματικά εγείρει στην αγορά η καθυστέρηση απόδοσης ευθυνών (πρόστιμο ύψους 495.500 ευρώ από τον περασμένο Σεπτέμβριο) σε ιδιωτική εταιρεία security, που είχε αναλάβει τη φύλαξη του αερολιμένα Κέρκυρας και έστελνε το προσωπικό της βάρδιας του αεροδρομίου να φυλάει ιδιωτική μεγάλη επιχείρηση εμπορίας αναψυκτικών."


Σε ιδιώτες, με στόχο την αποδέσμευση των αστυνομικών δυνάμεων, παραχωρείται ο έλεγχος ασφαλείας αερομεταφορών σε όλα τα ελληνικά αεροδρόμια πλην των πολύ μικρών, με απόφαση των συναρμόδιων υπουργών Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων-Δημόσιας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη. Η Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας πρόκειται σύντομα να προχωρήσει σε διαγωνισμό για την εκχώρηση σε ιδιώτες των υπηρεσιών ασφαλείας σε συνολικά 22 περιφερειακά αεροδρόμια. Μάλιστα, ανοικτό είναι το ενδεχόμενο το κόστος της παροχής των υπηρεσιών ασφαλείας από τους ιδιώτες να μεταφερθεί στους επιβάτες, αφού ανάμεσα στις προτάσεις περιλαμβάνεται και το ενδεχόμενο επιβολής τέλους security.

Η παραχώρηση των υπηρεσιών ασφαλείας θα γίνει με ξεχωριστούς διαγωνισμούς εκ των οποίων ο ένας θα αφορά τα πέντε αεροδρόμια, στα οποία ήδη οι υπηρεσίες αυτές παρέχονταν από ιδιώτες, αλλά οι σχετικές συμβάσεις λήγουν. Πρόκειται για τους αερολιμένες Θεσσαλονίκης, Ρόδου, Κέρκυρας, Χανίων και Κω. Μεμονωμένος διαγωνισμός πρόκειται να διεξαχθεί για την ανάθεση των σχετικών υπηρεσιών στον αερολιμένα του Ηρακλείου. Την Παρασκευή έληξε η διαβούλευση της ΥΠΑ με τις ενδιαφερόμενες εταιρείες, ωστόσο, ερωτηματικά εγείρει στην αγορά η καθυστέρηση απόδοσης ευθυνών (πρόστιμο ύψους 495.500 ευρώ από τον περασμένο Σεπτέμβριο) σε ιδιωτική εταιρεία security, που είχε αναλάβει τη φύλαξη του αερολιμένα Κέρκυρας και έστελνε το προσωπικό της βάρδιας του αεροδρομίου να φυλάει ιδιωτική μεγάλη επιχείρηση εμπορίας αναψυκτικών.

Ταυτόχρονα, στην ΥΠΑ μεταφέρεται με σχετική υπουργική απόφαση η ευθύνη για την παροχή υπηρεσιών ασφαλείας σε 16 μικρότερους αερολιμένες, οι οποίοι βρίσκονται σε διαδικασία αποκρατικοποίησης. Εως τώρα τις υπηρεσίες παρείχε το υπουργείο Δημόσιας Τάξης μέσω της Ελληνικής Αστυνομίας, όμως η μεταφορά της ευθύνης στην ΥΠΑ σημαίνει ότι η Υπηρεσία θα προχωρήσει σε διαγωνισμό. Το κόστος για την ανάθεση των υπηρεσιών ασφαλείας σε ιδιώτες στα 16 αεροδρόμια υπολογίζεται σε περίπου 7 εκατομμύρια ευρώ και αυτό βαρύνει τον προϋπολογισμό της ΥΠΑ.


Ο διαγωνισμός
Ο διαγωνισμός που θα προκηρύξει η ΥΠΑ θα αφορά τα εξής 16 αεροδρόμια: Ακτίου, Αλεξανδρούπολης «Δημόκριτος», Αράξου, Ζακύνθου «Δ. Σολωμός, Καβάλας «Μέγας Αλέξανδρος», Καλαμάτας «Καπετάν Βασίλης Κωνσταντακόπουλος, Καρπάθου, Κεφαλληνίας, Λήμνου «Ηφαιστος», Μυκόνου, Μυτιλήνης «Οδ. Ελύτης», Ν. Αγχιάλου, Σάμου «Αρίσταρχος», Σαντορίνης, Σκιάθου «Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης» και Χίου «Ομηρος». Οι ιδιώτες που θα επιλεγούν μέσω των διαγωνισμών θα αναλάβουν:

α) τη διεξαγωγή του ελέγχου πρόσβασης και ασφάλειας προσώπων/χειραποσκευών/μεταφερόμενων αντικειμένων και οχημάτων,
β) τη διεξαγωγή του ελέγχου ασφάλειας των αποσκευών (hold baggage), φορτίου ταχυδρομείου, προμηθειών πτήσεων και προμηθειών αερολιμένα που διακινούνται στον αερολιμένα και
γ) τη φύλαξη των εγκαταστάσεων των αερολιμένων με στατικές φυλάξεις ή με τη διεξαγωγή περιπολιών (πεζών και εποχούμενων) στους ελεγχόμενους και μη χώρους των αερολιμένων.
Πάντως, ο χρόνος αποχώρησης της Αστυνομίας από την ασφάλεια των αεροδρομίων αυτών θα καθοριστεί με άλλη υπουργική απόφαση.
Για τα πέντε μεγαλύτερα αεροδρόμια ο διαγωνισμός προχωρά και όπως αναφέρεται η σύμβαση που θα υπογραφεί με τους αναδόχους θα είναι διετής. Ωστόσο με δεδομένο ότι βρίσκεται σε εξέλιξη και διαγωνισμός για την αποκρατικοποίηση των αερολιμένων αυτών, στις προδιαγραφές του διαγωνισμού αναφέρεται ότι η ΥΠΑ διατηρεί το δικαίωμα καταγγελίας της συμβατικής σχέσης σε περίπτωση παραχώρησης ενός ή περισσότερων από τους υπόψη αερολιμένες, προ της λήξης των σχετικών συμβάσεων, εάν ο παραχωρησιούχος δεν συναινεί στη μεταβίβαση της συμβατικής σχέσης από την ΥΠΑ σε αυτόν.
Οι διαγωνισμοί για την αποκρατικοποίηση των 22 περιφερειακών αερολιμένων έχουν περάσει στην τελική τους φάση, αυτή της υποβολής δεσμευτικών προσφορών, κατά την οποία οι επτά υποψήφιοι που συνεχίζουν θα κληθούν να καταθέσουν τις προτάσεις τους.

Στη λίστα των υποψήφιων διεκδικητών των ελληνικών αεροδρομίων περιλαμβάνονται, τα εξής σχήματα: Aeroports De La Cote d’Azur (Γαλλία), Zurich Airport (Ελβετία) -J&P Αβαξ (Ελλάδα), Διεθνής Αερολιμένας Αθηνών, Fraport (Γερμανία) – όμιλος Κοπελούζου, Vinci (Γαλλία) -Ελλάκτωρ, Corporation America (Αργεντινή) – Μέτκα του ομίλου Μυτιληναίος, Advent (ΗΠΑ).
Πάντως στην αγορά υπάρχει απαισιοδοξία σχετικά με την έκβαση του διαγωνισμού, ο οποίος δεν αναμένεται να ξεκινήσει πριν από το δεύτερο εξάμηνο του έτους. Γι’ αυτούς που γνωρίζουν την ελληνική πραγματικότητα, η συνειδητοποίηση των εμποδίων που πρέπει να ξεπεραστούν προκειμένου η χώρα μας να ακολουθήσει τις εξελίξεις ασφαλώς προβληματίζει. Σε αυτά τα εμπόδια περιλαμβάνονται:
• Η αναδιάρθρωση της ΥΠΑ ώστε να αναλάβει το ρυθμιστικό-εποπτικό της ρόλο και να απεμπλακεί από τη λειτουργία των κρατικών αερολιμένων, καθυστερεί.
• Δεν έχουν δημιουργηθεί διοικήσεις αερολιμένων με δικό τους προϋπολογισμό, ούτε η Ελλάδα έχει εναρμονιστεί με το κοινοτικό δίκαιο σε πλήθος διατάξεων.
• Απουσιάζει ο ανταγωνισμός μεταξύ των κρατικών αεροδρομίων σε θέματα ποιότητας ή τιμολογιακής πολιτικής.
• Οι επενδύσεις έχουν παγώσει εν όψει της επικείμενης παραχώρησης του μάνατζμεντ σε ιδιώτες, ενώ δεν φαίνεται να υπάρχει plan Β, σε περίπτωση αποτυχίας των ιδιωτικοποιήσεων.

Μάλιστα, αναλύσεις του Διεθνούς Οργανισμού Πολιτικής Αεροπορίας (ΙCΑΟ) δείχνουν ότι, το πλαφόν της βιωσιμότητας της ιδιωτικής πρωτοβουλίας στα αεροδρόμια είναι η ύπαρξη τουλάχιστον δύο εκατομμυρίων επιβατών κατ’ έτος, αριθμός που απέχει σημαντικά από τις αποδόσεις της πλειονότητας των ελληνικών αεροδρομίων.

Επιβατική κίνηση
Σημειώνεται ότι, το 34,8% της συνολικής κίνησης διεξάγεται στην Αθήνα, ενώ τα 7 μεγαλύτερα αεροδρόμια της χώρας, με κίνηση πάνω από 1 εκατ. επιβάτες, συγκεντρώνουν το 85% της συνολικής ετήσιας κίνησης.
Σύμφωνα με στοιχεία της Ελληνικής Αεροπορικής Ενωσης, από τα 1.751 αεροδρόμια του Airport Council International (ACI), παγκοσμίως, μόνο 400 είναι κάτω από κάποια μορφή ιδιωτικοποίησης.

Η μεγαλύτερη κινητικότητα επικεντρώνεται σε Ευρώπη και ΝΑ. Ασία και σε πολύ μικρότερο βαθμό σε ΗΠΑ και Ν. Αμερική. Ως επιτυχημένο μοντέλο παραχώρησης αερολιμένων φέρεται να είναι αυτό της Αυστραλίας σε αντίθεση με εκείνο του Ηνωμένου Βασιλείου, όπου το δημόσιο μονοπώλιο έγινε ιδιωτικό. Η Αυστραλία με 22 μητροπολιτικά, περιφερειακά, γενικής αεροπλοΐας και μεικτής χρήσης αεροδρόμια, απ’ όπου διακινούνται 60 εκατ. επιβάτες το χρόνο, προχώρησε το 1990 σε παραχώρηση συγκεκριμένων αερολιμένων μέσω δύο ομάδων.

Πηγή:www.dimokratiki.gr

το Ελληνικό Πόδι

Πόσοι πραγματικά γνωρίζουν τι είναι το Ελληνικό Πόδι?

Η εύκολη και γρήγορη απάντηση είναι ότι πρόκειται περί μετρικού συστήματος το όποιο χρησιμοποιήθηκε στην αρχαιότητα από τους Έλληνες και κατόπιν υιοθετήθηκε από τους Άγγλους κλπ κλπ.

Στην πραγματικότητα στην τέχνη και στην ιατρική, ο όρος Ελληνικό Πόδι σήμαινε κάτι άλλο τελείως διαφορετικό.
Στην ιατρική λοιπόν ονομάζεται Morton’s toe, στην γλυπτική ονομάζεται Ελληνικό Πόδι.

Είναι η κατάσταση κατά την οποία το δεύτερο δάχτυλο του ποδιού μας, αυτό δίπλα στο μεγάλο, είναι μακρύτερο από το πρώτο, το μεγάλο. Στα περισσότερα πόδια υπάρχουν 3 τύποι. Το Αιγυπτιακό Πόδι, στο οποίο από το μεγάλο δάχτυλο μέχρι το μικρότερο υπάρχει μια διαγωνίως ευθεία με το μεγάλο δάχτυλο μακρύτερο από όλα, το Ρωμαϊκό Πόδι ή και τετράγωνο, οπού όλα τα δάχτυλα είναι σε μια οριζόντια ευθεία και το Ελληνικό Πόδι όπως περιέγραψα πριν.

Η μεγάλη (70-80%) πλειοψηφία του παγκόσμιου πληθυσμού έχει το Αιγυπτιακό Πόδι, καθώς είναι το “κανονικό” οστεολογικά πόδι, αυτό το οποίο “πρέπει” να έχει ο κάθε άνθρωπος με βάση την οστεϊκη κατασκευή του είδους μας. Υπάρχει ολόκληρο κίνημα μάλιστα στις ιατρικές κοινότητες παγκοσμίως να καταργηθεί ο όρος “Αιγυπτιακό” καθώς είναι το ορθό επιστημονικά. Δεν υπάρχει όμως καμία αμφισβήτηση για τον όρο “Ελληνικό”, πάρα μόνο η σιωπηρή αντικατάσταση του από τον όρο Morton’s toe και τον χαρακτηρισμό του ως οστεϊκη δυσμορφία.

Ποια είναι όμως η διαφορά με τα άλλα εκτός από το μέγεθος των μεταταρσίων οστών?
Το Ελληνικό Πόδι είναι κληρονομικό!!!!
Απίστευτο? Αν ήταν μόνο αυτό, πιθανόν όχι. Το απίστευτο είναι ότι η “δυσμορφία” του Ελληνικού Ποδιού συνδέεται γονιδιακά με Έλληνες.
Όπα. Μισό.
Αυτό σημαίνει ότι όποιος έχει μεγαλύτερο δεύτερο δάχτυλο στο πόδι του, έχει απαραίτητα Ελληνικά γονίδια?
ΝΑΙ!!!

Αυτό ΕΙΝΑΙ απίστευτο. Και αυτό είναι πιθανόν το στοιχείο το οποίο γίνεται προσπάθεια να καταργηθεί, μετατρέποντας το γενετικό αυτό χαρακτηριστικό σε οστεϊκη δυσμορφία.

Στη γλυπτική, υπάρχουν αμέτρητες αποδείξεις για την γνώση της ύπαρξης του χαρακτηριστικού αυτού στους Έλληνες από τα πανάρχαια χρόνια. ΟΛΑ τα αγάλματα της Ελληνικής αρχαιότητας τα οποία απεικονίζουν φιγούρες Ελλήνων, φέρουν αυτό το χαρακτηριστικό καθαρό. Δεν είναι τυχαίο ότι οι αρχαίοι ημών πρόγονοι το απεικόνιζαν στα έργα τους. Γνώριζαν την διαφορετικότητα τους και το έδειχναν. Αργότερα οι Ρωμαίοι, καθώς δεν είχαν δική τους γλυπτική υποδομή και παιδεία, αντέγραψαν τα Ελληνικά έργα, και μη γνωρίζοντας τη λεπτομέρεια αυτή, και το Ελληνικό Πόδι μεταφέροντας το στην τέχνη τους, αλλά ταυτόχρονα το διέσωσαν και για τις επόμενες γενιές καθώς είναι γνωστό ότι ένα τεράστιο ποσοστό αυθεντικών Ελληνικών έργων καταστράφηκε για πολλούς και διαφόρους λόγους.

Θα ήθελα να σταματήσω εδω προς το πάρων, καθώς υπάρχει τεράστιο υλικό πίσω από αυτές τις πληροφορίες που σας παραθέτω και ήδη έχω ξεφύγει.
Νομίζω όμως ότι υπάρχει ένα πρόβλημα στις γνώσεις που κατέχουμε για εμάς τους ίδιους και την εθνολογική μας καταγωγή. Θα σας δώσω λοιπόν ένα παράδειγμα προς προβληματισμό και σκέψη.
Κάπου μέσα στο μυαλό μου έχω δυο πληροφορίες, φαινομενικά άσχετες μεταξύ τους.

1. Τα παραπάνω για το Ελληνικό Πόδι, συν κάποιες άλλες λεπτομέρειες για αυτό,
2. Τον μύθο των Tuatha de Danaan των Ιρλανδών – Ουάλλων – Κελτών, που είναι μέρος της (επίσημης) μυθολογίας τους.

Έτσι για να μην πολύ-προβληματίζεστε, είναι σαφές ότι ο μύθος αυτός αναφέρεται σε Δαναούς που σε πανάρχαια χρόνια έφτασαν, εποίκισαν, βασίλεψαν και αναμιχτήκαν με τον τοπικό πληθυσμό της Ιρλανδίας και κατόπιν μετακινηθήκαν προς την κεντρική Βρετάνια και έτσι μυθολογείται η δημιουργία του έθνους των Ουαλλων. Οι Ιρλανδοί το μνημονεύουν άδω και εκατοντάδες χρόνια, εμείς ούτε που το ξέρουμε…

Ο μεγαλύτερος εθνικά πληθυσμός που το φέρει είναι οι Έλληνες και ο δεύτερος μεγαλύτερος είναι οι Κελτικοί πληθυσμοί της Ιρλανδίας και Ουαλίας….. Στην Ελληνική μυθολογία, κάποιος έκανε υπερβόρεια ταξίδια, και αυτό αξίζει να σημειωθεί.

όσο για τους Ρωμαίους:
Ο Ρωμαίος ποιητής Οράτιος έγραψε: "Η Ελλάδα, κατακτημένη με τα όπλα, νίκησε τον κατακτητή κι έφερε τις τέχνες στο απολίτιστο Λάτιο". Ο ρωμαϊκός λαός γοητεύτηκε από τον πολιτισμό των Ελλήνων και μιμήθηκε τον τρόπο ζωής τους. Άρχισε να μιλά και να γράφει στην ελληνική γλώσσα, να ζει και να διασκεδάζει σύμφωνα με τα ελληνικά έθιμα.

Οι Ρωμαίοι μετείχαν στις ελληνικές θρησκευτικές τελετές, έπαιζαν στα θέατρα ελληνικές τραγωδίες και κωμωδίες. Μελετούσαν τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους, έχτιζαν τα σπίτια τους με ελληνικά σχέδια και τα στόλιζαν με ελληνικά αγάλματα και αγγεία.

Οι πλούσιοι Ρωμαίοι έστελναν τα παιδιά τους στην Αθήνα για να σπουδάσουν και έπαιρναν στα σπίτια τους Έλληνες δασκάλους. Επέτρεπαν επίσης σε Έλληνες να παίρνουν δημόσια αξιώματα στην ίδια την ρωμαϊκή αυτοκρατορία, γιατί πίστευαν ότι θα ωφεληθούν από τις γνώσεις και τις ικανότητες τους. Οι Ρωμαίοι, παρόλο που νίκησαν τους Έλληνες, τελικά νικήθηκαν από τον ελληνικό πολιτισμό.

Δημιουργήθηκε έτσι ο ελληνορωμαϊκός πολιτισμός από την πολύχρονη αλληλεπίδραση των δύο λαών. Λυτός ο πολιτισμός αποτέλεσε τη βάση του σημερινού πολιτισμού.

ΠΗΓΉ;
1)dim-galat.pel.sch.gr
2)ANAMONH ΛΟΓΟ ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ MAIL.